La skizoida personeco estas unu el la plej subtilaj kaj ofte miskomprenataj personecaj konfiguracioj. Individuoj kun elstaraj skizoidaj trajtoj povas aperi emocie malproksimaj, memsufiĉaj aŭ indiferentaj al sociaj rilatoj. Tamen sub tiu ŝajna deteniĝo ofte troviĝas profunda sopiro je konekto — kunigita kun profunde radikiĝinta timo pri enpenetro, superregado aŭ emocia vundiĝo.

El psikoanaliza vidpunkto, la skizoida stilo reflektas protektan kompromison: retiriĝi en internan mondon por konservi senton de memo kiam fruaj rilatoj ŝajnis troaj, enpenetraj, nefidindaj aŭ seniluziigaj. La kosto de tia protekta retiriĝo estas kronika izoliĝo, malsevigita afekto kaj malfacilo sentiĝi plenvive ene de rilatoj.

 

Oftaj Trajtoj de Skizoida Personeco

• Prefero por soleco kaj minimuma socia interago

• Riĉa fantazia vivo kaj interna mondo, ofte pli viglaj ol eksteraj rilatoj

• Emocia platego aŭ limigita afekto en interhomaj kuntekstoj

• Malkomforto kun proksimeco; intimeco povas sentiĝi enpenetra aŭ sufokiga

• Malfacilo esprimi bezonojn, dezirojn aŭ koleron rekte

• Pervasiva sento esti ekstera, observanto aŭ “ne tute reala” por aliaj

 

Laboro kun Skizoidaj Pacientoj
La terapia rilato estas centra por transformi la skizoidan padronon. Ene de la protektata analiza spaco, la paciento povas iom post iom riski permesi al la analizisto eniri ilian psikan realecon. La sinteno de la analizisto estas ne-enpenetra sed konstante disponebla, tolerante longajn silentojn, hezitojn aŭ retiriĝojn sen premo aŭ juĝo.

Kun la tempo, tiu sekura rilata ujo ebligas al la paciento integri partojn de la memo, kiuj estis enkaŝitaj en fantazio aŭ izolitaj de sento. Malgrandaj momentoj de vera kontakto fariĝas eblaj — momentoj en kiuj la paciento povas sperti konekton kiel vivigan, ne minacan.